viernes, 30 de septiembre de 2011

BRANCO (1º PREMIO)


A ignorancia é a noite da mente: mais unha noite sen lúa nin estrelas (Confucio)

Era unha vez unha Xulieta que vivía nun cárcere branco.
No meu descargo debo dicir que era un lugar ben limpo e organizado, mais Xulieta, que era nova na cidade, pasou alí a súa primeira semana... SOA.
Porén, as gardiás lavábana, mudábanlle o cueiro... e facíano todo dun xeito moi eficiente...
"Seguro que a min me caería das mans, aí está ben coidada", pensaba eu mentres imaxinaba tales escenas cotiás, ou mesmo as presenciaba a través do cristal... SOA.
Ademais tiñan un amplo horario de visitas, dúas medias horas ao día. Nas mellores prisións do mundo só deixan entrar unha vez á semana... E eu tiña un pase especial para aleitala quince minutos cada tres horas, agás pola noite, que me recomendaban que non baixase...
Malia esta razoable advertencia, eu, impulsada por unha especie de ardor nas entrañas, de desvarío indescriptíbel, ía ver á fermosa Xulieta e ofrecíalle os meus peitos inmensos, doridos e pétreos, que tanto a botaban de menos.
Ao ser primeiriza, tiven a sorte de contar coa axuda das expertas gardiás:
Que lle daban mamadeira de soro ou de fórmula de cando en vez.
Que a pesaban antes e despois das tomas e me indicaban se eu cumpría ou non as cantidades que constaban nunha táboa infinitamente fotocopiada.
Que, cando Xulieta non se enganchaba, me preparaban unha mamadeira que arrecendía a café con leite en cuestión de segundos (mesmo unha delas vertérame un bo chorro no bico, para así acochar o inmundo sabor do meu zume).
Que, se ela choraba entre tomas, non me amolaban con semellante banalidade.
Que me comparaban con outras visitantes que tiñan máis reservas de líquido, para que aprendese delas.
Que...
 
Abro os ollos e vexo á florecente Xulieta, a piques de cumprir dous anos, que sorrí mentres mama dunha teta e acariña a mamila da outra...

Susana Ferreiro Mediante

No hay comentarios:

Publicar un comentario