A TETA CAMBIOUNO TODO (ACCÉSIT)

A teta cambiouno todo. Miña nai sempre soubo que ela quería darma e, coas súas dúbidas e inseguridades, recordo que ma ofreceu por primeira vez naquel frío e metálico paritorio dun deshumanizado hospital calquera. Aquela marabillosa vivencia roubada polo persoal do hospital traduciuse en sangue que brotaba daquela ferida física e psicolóxica, e que conservou un só fío como toma de terra coa maternidade, o que foi a continuación do meu cordón: a teta de mamá. Eu seguía dependendo completamente dela e notei que iso lle axudaba a comprender e soportar que o seu embarazo tocara a súa fin e xa nunca volvería levarme tan preto dela nin sentirme no seu ventre, aínda que ela seguiu sentindo o seu “membro pantasma” durante meses.

Foi sumamente curioso como ese, aparentemente fraco, fío foi engordando ate abranguernos, ó principio, ás dúas. Ela asegura, cando sae o tema, que unha cousa levou á seguinte de xeito inevitable. Cando fala coa xente escóitoa contar que grazas á súa matrona deu cun tal “San Carlos González”, que con el aquelas dúbidas e inquietudes daqueles primeiros días desapareceron como por arte de maxia e que, de súpeto, o mundo virou cento oitenta graos e xa nada permaneceu patas para arriba nunca máis. Sempre menciona como as barreiras arquitectónicas levárona ó seu primeiro portabebés ergonómico e como nesa mesma tenda entendeu como podía continuar a súa sempre constante misión de preserva-lo mundo para min e para toda a demais xente grazas ós cueiros de tela. Co tempo, non sei nin en qué momento, decateime de que o berce no que unha vez durmira fora parar ó cuarto dos trastes que non usabamos. Non sei se ese santo tivo algo que ver nisto tamén.

Así pasabámo-los días e, a medida que eu medraba,  miña nai adicaba a diario un tempiño a ler esas cousas súas que ás veces lle arrincaban sorrisos, ás veces bágoas e, curiosamente, nalgunha ocasión ambas emocións ó mesmo tempo. Lía historias para non durmir doutros bebés que toparan con xente que fixera privalos da súa teta! A dicir verdade, eu non logro imaxinar algo así, seguro que esaxeraba ou se referiría a outra cousa. Como se apañaban os bebés e os seus pais sen emprega-las tetas? Era gracioso que, canto máis lía sobre casos que ela chamaba “aleitamentos fracasados” máis a miúdo sacaba esa cara de heroína ó mirarme mentres me daba teta. Daba a impresión de que eses pequenos artigos fosen a súa poción diaria de forza, de  volta á realidade, de perspectiva e mesmo de poder. Percibín tamén que aumentaba a súa seguridade en si mesma cada vez que facía calar á xente tralos comentarios que facían cando lle pedía teta a mamá e que eu nunca conseguín entender. Unha cousa é certa: mamá foi mudando. Por motivos que descoñezo deixou de ver a aqueles cos que antes desfrutaba e pasaba tempo e comezou a relacionarse con outro tipo de xente. Comezou a ler sobre a “importancia do nacemento”, “partos humanizados”, “crianza con apego” e outras desas cousas que, para min non eran senón a desviación da atención de mamá e consecuencia de ese “efecto cadea” inevitable do que falaba antes.

Eu vivía moi contenta coa miña racionciña de peito sempre que quería ate que un día notei que mamá xa non parecía ter tanto leite. Lembro asombrarme, separarme e golpear lixeiramente a teta para soluciona-lo problema e non conseguir moito. Aí comecei a pensar que mamá perdera  o tempo lendo aqueles libros e que incluso chegara a idealizar o do aleitamento. Ela cría sabelo todo… pero non era verdade: o leite si se retiraba só. Xamais entendín por que o facía, pero eu decatábame en cada toma de que a cara de mamá e a súa actitude xa non eran as mesmas que antes. Comecei a sentir que ela xa non o desfrutaba e non alcanzaba a entender que lle facía eu para que ela se sentise así. Malia iso, cando a xente lle formulaba a idea de poñerlle punto e final, ela o descartaba!  Por se todo isto non fose suficiente e me molestase dabondo, tiven que lidar tamén con iso que se estaba a interpoñer entre nós e que facía que cada día vise a mamá un pouquiño máis lonxe de min. Aínda así, con esa cara de dor e sen tanto leite coma antes, consolábame ver que mamá me quería igual no seu peito e me seguía a durmir coa súa calor e a empregalo como analxésico cada vez que me magoaba. Meus pais tampouco eran moi dados a darme menciña algunha, así que todos de acordo e felices. Aínda que, se me paro a recordar, lembro tamén que o problema se solucionou un pouquiño máis tarde e, sen saber moi ben de onde viña… o leite voltou!

Tras varias viaxes a un lugar que meus pais chamaban “hospital” e que estaba ben lonxe, un día fomos e, sen entender moi ben como, aquel ser imaxinario ó que, ata entón, chamáramos “irmanciño” estaba deitado ó carón de mamá nunha cama. Foi moi raro velos alí. Non daba creto nin tampouco entendía daquela moi ben todo o que a súa chegada ía significar na miña vida. Non sei explicar exactamente  que pasou pola miña cabeza nin o meu corazón a partir de ese entón e coa súa presenza, pero lembro que esta chegada non encheu, precisamente, de ledicia a miña vida.  Sentíame mal cos meus pais, comigo mesma, coa vida en xeral e, con vintetantos meses nada máis, non tiña nin idea do que me acontecía nin de como expresarme, controlalo ou contarllo ós meus pais. Observaba ó meu irmán e, agora máis que nunca, impactábanme esas historias horribles das que falaba miña nai de bebés sen tetas. Como se apañarían seus pais para averigua-lo que necesitaba ou quería o bebé día e noite? Miña nai, lle pasase o que lle pasase ó irmanciño, usaba a súa teta-multiusos. E meu pai tamén: lle pasase o que lle pasase, usaba a teta-multiusos de mamá. As cousas comezaron a trocar para min cando papá o meteu na miña bañeira, pasámo-lo rato xuntos e eu fun quen de lavalo! Aquel portabebés que mamá mercara ós meus seis mesiños de vida converteuse en catro diferentes, “segundo as necesidades e nosas etapas”, di ela. A min tranquilízame saber que o de ir aí colgado non é privilexio do recén chegado, divírteme ir colgadiña coma el interactuando xuntos e facendo carreiras nos portabebés. Pero, se tivese que falar do mellor dos portabebés é que mamá pode darlle a teta mentres está a face-las súas compras no súper ou nos centros comerciais e así logo temos tempo para ir ós xogos! Teño que admitir que ese pequeno ser que rodeaban de coidados e amor comezou a caerme mellor cando mamá me ofreceu teta cando estaba a tomala el. Eses olliños tan preto de min mirábanme e facían rir. Logo, ademais de mirarme, o meu irmanciño comezou a facer sons graciosos mentres tomaba teta e agora tamén xoga co meu cabelo. A día de hoxe, a miña frase para mamá é a miúdo: “Quero teta…co meu irmán” e, ó escoitar isto, unha luz parece ilumina-la súa cara. Cando ás veces estou a saltar na cama e meus pais teñen esa cara de medo o meu irmán é o único na casa que me mira e ri e isto faime sentir ben, maior e poderosa. Agora xa me cae bastante mellor e algo me di que nos levaremos ben no futuro. Paréceme que xa entendo por que mamá non quixo deixar de darme peito antes da chegada do meu irmán: para que ámbolos dous recibiramos toda a calor, o cariño, a calma do mundo e atopáramo-lo noso punto de unión. A teta é o mellor do mundo. A teta cambiouno todo.

Cristina Villarino Costa