CABALGAMOS (3º PREMIO)

O FALAR DO SACALEITE

Chiiii-fuuu, chiiii-fuuu, podería ter sido calquera outro pequeno electrodoméstico, pero saín sacaleite. Non sei, aspirador, descodificador do TDT, algunha cousa así, pero non. Sacaleite, ou sexa experto en historias, raras e tristes ás veces, cheas de ansiedade case sempre.

Esta última historia non foi especialmente triste, pero si longa, e moi cansada. Caín nas mans dunha nai que non me deixaba en paz nin un minuto. Coñecendo como coñezo o tema dixen: “xa está, dous meses así e listos”, pero non. A bebé está para cumprir dez meses e seguimos case tan a tope como ao comezo.

Cheguei a esta casa despois dun ingreso hospitalario da bebé. Era moi bebé, de tres semanas nada máis, e antes de min houbo teta, sen grandes marabillas, mal collida, moito chorar, pero teta. Á volta do hospital eu parecía a única solución que esta nai estaba disposta a ter en conta, e o pai tamén o tiña claro. Eu estaba ás tetas cada dúas horas, por aquilo de non ter bastante leite, e tamén de madrugada, todo o tempo. Cando a bebé tiña tres meses e durmía toda a noite os papás espertábana para darlle máis leite, e de paso a nai sacaba leite, ou como di ela, “facía leite”. Pobre bebé, morta de sono, o que quería era durmir.

Chiii-fuu, chiii-fuu, aquí sigo, nove meses despois, pleno verán, dándolle as tetas. A nai tentou moitas veces voltar a teta sen intermediarios, pero a bebé non era quen, nada que facer. Agora polo menos non estou todo o tempo na casa, vou moito por aí, case todos os días. Xa fixemos leite no zoo de Madrid, en distintas praias, medios de transporte, e ata no paseo marítimo de Cangas. É que ás veces non hai onde quentar o leite e hai que facelo e darllo á bebé sen máis. Chií-fuu, chiiii-fuuu, as xirafas madrileñas xa teñen visto de todo.

O caso é que non debemos de estar a facelo tan mal, esta muller e máis eu, porque xa digo que con case dez meses e a nena non quere outra cousa que non sexa este leite no biberón. Non quere as froitas, as verduras, todas esas cousas que se supón tería que querer. Eu penso que tampouco hai querer a teta, o saborciño do deterxente tamén ten o seu aquel.

MAMÁ SABE

Fóra, para fóra sen máis, ao frío, ao ruído, á soidade. Non sei onde estou, hai xente que non debería estar, moita luz, moito ruído, teño fame. Achéganme algo remotamente coñecido, quentiño, con isto saco a fame, pero non podo. Está aí, pero no podo, non dou, estou cansa, coa boca non podo, escórrese. Merda, xa non está. Estou cansa, teño sono, e frío, mamá está cerca, pero o que me ofrece non termina de resolver os meus problemas.

Tiven que estar un tempo no horrible hospital para que as cousas empezaran a tomar forma. Agora como moito mellor, e como o que me ofrecía mamá pero en doado. Mamá está sempre comigo, e papá tamén. Como todo o que quero, xa non teño fame, tampouco frío, porque estou sempre moi tapada, de feito papá tápame de máis e éntrame sono. Cando me entra sono dórmenme, calquera dos dous, cada un ten un estilo. Cando me entra fame danme de comer, tamén calquera dos dous, con mamá como un pouco máis porque sei que lle gusta. Ás veces teño fame e eles pensan que é sono, e entón todo é unha lea pero logo por fin danse conta e danme o que toca. Ás veces, pola noite, espértanme para darme máis leite e eu o que quero é durmir.

Agora é verán e fai xa varios meses que me queren dar máis cousas para comer, cunha culler. Non é que sexa que non me gusta o que me dan, pero prefiro o leite de aquí a Lima, que xa sei como vai e non quero máis leas desas de pasar fame e atragoarme, que tamén me pasa moito. O outro día mamá dixo que se tomo as cousas da culler, que son de cores raras, ela vaime dar leite igual, dixo que era só para probar, para variar. Ela non ten por costume enganarme, así que ao mellor un día destes probo algo, porque eu ben vexo que a ela lle gustaría, pero de verdade que eu estou ben co leite, branquiño e doce. E ademais eu non son de moito comer, e non teño présa por cambiar.

Menos mal que mamá sabe destas cousas e de moitas outras, e ten aparellos para todo. Cando escoito chiiii-fuuu, chiii-fuuuu, fago palmas porque sei que mamá está preto.

“CABALGAMOS”

RELATO EN DÚAS PARTES

CON TÍTULOS INDEPENDENTES

E DE ORDE INTERCAMBIABLE.

Irma González Souto