A esperanza é esa pluma que che fai cóxegas na alma, facendo repenicar os axóuxeres, que soan ata que se perde. E nunca debemos perdela, agora o sei.
Querido fillo:
Na escuridade do silencio, o teu lastimeiro laido resoou coma un eco entre as paredes do hospital. Xa estabas no mundo!
A primeira vez todo é, case sempre, difícil. Ó comezo, agardando á subida do leite non sabía que facer. Coñecera moitos sentimentos, pero ninguén me instruíra para esa incapacidade de desexar con toda-las miñas forzas ter para darte, e non te poder dar. Ti espreitabas con aqueles ollos azuis que semellaban pregar:
-“dádeme leite, por compaixón, dádeme leite...”. -Nos meus enxoitos peitos, inda non había alimento.
Xa non tiña dor física, mais o teu padecemento reflectíase en min coma nun espello. A túa mágoa era a miña pena. Non che podía entregar máis porque non tiña máis que ofrecer. Dos dous pichos do chafariz do meu corpo saía só un lene fío insuficiente para os teus 4 kg. As enfermeiras repetían, coma ensinanza, a mesma cantilena: - “canto máis chuche o rapaz, máis terás”. A Liga Do Leite, e mesmo Internet, dicían o mesmo, algo habería de verdade, vai que si?
Que ías chuchar ti, meu anxo, nese deserto que eran os seos, nos que só un escaso oasis se albiscaba cada pouco?
Coas horas achei, que quen leva razón, leva razón, e ao día seguinte a billa se desatou brotando sen control.
A chegada a casa foi unha sucesión de troula e visitas, visitas e troula...
O teu ser acaroábase á miña beira, enlazando os beizos co meu peito nunha sucesión de arremetidas linguais, e miles de pequenos bicos, seis roldas ó día! Ás veces só con estar preto rosmabas coma un michiño, poñendo a faciana entre eles para acougar. Polas noites erguíame para te da-lo maná co que tiñas que existir. Namentres, podía percibi-la ledicia, a paz e o sosego de terte ó meu carón. Era a felicidade, esa chama que poucos chegan a prender, pero que unha vez prendida é difícil de esquecer, co seu vagaroso trousar de pequenas folerpas de ledicia.
Mais a felicidade é efémera, como parte da súa definición , senón non sería tal. Os fados xogan estrañas partidas. Naquela xornada tiraron os dados e... tocoume perde-la metade do sangue do meu corpo. Comecei a verter moito,tres litros dos menos de seis que ten o corpo, un chorro intenso, imparable, que me levou de volta ó hospital, e por riba, cunhas veas aínda febles. Foi unha baixada sen freos ó abismo: operación, ingreso, outra operación e reingreso na UCI. Preto dunha semana orfa de ti, sen esperanzas, aferrándome á vida co cabo dos dedos entre os que se me estaba a esvaecer...
Na xeira seguinte, as novas da medicina craváronme outro coitelo. Non había xeito de dete-la hemorraxia, non tiñan opcións. Baralláronse algunhas: baldeirar, cauteriza-las veas, pecha-lo burato, pero nada funcionou, ía finar. Ó reloxo da miña existencia quedábanlle días, seica horas, as súas agullas non se detiñan nin para coller folgos, todo remataba paseniño, de vagar, sen descanso…
Non podía deixar esta terra sen volver toca-lo ceo ó teu carón. A UCI non era o lugar máis axeitado para ti, e aínda menos o meu leito coma unha arañeira chea de cables, respiradoiro, vías, transfusións, redóns, perfusións...toda unha amálgama dos adiantos da medicina para alonga-lo sufrimento. Os médicos dicían que non, e eu teimaba e suplicaba que si. Que non, que si, que si, que non, que si... ó final os meus laios venceron a guerra, e ti viñeches a min... por derradeira vez antes do remate.
Un agre salouco saíu da miña alma cando te puxeron nos meus brazos. A enerxía fluía de ti, coma o leite dunha fervenza sen control na que se converteran os meus peitos. O líquido doce e quente, baixaba coma un río caudaloso polos meus montes, ata desaugar nas sabas. As miñas mamilas te chamaban a berros, nun aturuxo interminable.
A matrona, asustouse, e foi busca-la coñecida pastilla para encora-la riada. E entón aconteceu... as bágoas voltan ás miñas meniñas con só lembralo, un exemplo inesquecible de ata onde pode chegar... a natureza da humanidade? o amor dun fillo por unha nai? o instinto?... non o sei.
Erguéche-las pálpebras dos cegos ollos, e trabáche-lo meu peito por riba do camisón do hospital. Mamaches con gran pracer despois de cinco días subsistindo co biberón. Rosmaches acaroado a min, coma antes de… ese foi o principio da fin daquel pesadelo .
Polas noites víñaste aleitar directamente do meu corpo, e polo día sacaba o leite do meu interior para ti. Os pichos do chafariz volvían manar coma antes de que comezase todo. Só quería desfrutar do que quedaba... sen pensar no que se estaba a ir.
Comecei a mellorar, cada aleitada deixaba pegadas de saúde en min. Retiráronme un a un cada atranco, cada fío dos que me suxeitaban á cama do hospital: os entubados, as transfusións, as pastillas e ó fin as vías... mellorei tanto, que case deixei de perder sangue.
Semanas mais tarde, co informe do alta, descubrín que a hemorraxia diminuíra por te aleitar. Esa lembranza quedará para sempre tatuada na miña alma . Xa ves, nunca se pode deixar de ter unha pequena esperanza.
“Así me entregaches o que eu te dera a ti,
chuchada a chuchada,
volvíchesme o agasallo de poder vivir”.
Túa pra sempre: MAMÁ
María Martínez Barcala
Interesante ;)
ResponderEliminar