LUNS, 8 DA MAÑÁ

Luns, 8 da mañá, o ruído das gotas de chuvia golpeando a miña ventá fan que o meu cerebro empece a funcionar. Non durmín nada ben pero hoxe non teño que ir a ningún sitio! Beeeen!

Carlos xa marchou a traballar! Fantástico! Toda a cama para min soa.

Fóra vai frío. UMMMM! Que ben se está en cama quentiña! Vou durmir toda a mañá, non me penso mover da cama para nada.

Desconecto o meu cerebro. Morfeo, por favor, ven pronto, un momentiño máis, só un pouquiño máis por favor, un pouquiño máis, un pouquiño máis, un pouquiño máaaaaais.......

-¡Mamá, mamá, mami!

- Oh oh! perigo, perigo

- Mami, estás durmida? Xa é de día. Quero tetita

- Lúa duuurme, aínda é cedo

- Mami non teño sono, quero tetita, porfi

Lúa métese na miña cama e anícase ao meu lado, encántame sentir o seu pequeno corpiño ao lado do meu, xa pasou un ano e aínda boto de menos seguir durmindo con ela.

- Bos días mami! Tetita?

- Vaaale, ven, toma tetita

O meu corpo xírase automaticamente (leva facéndoo durante 3 anos, é todo un experto). As tetitas quedan á altura da súa boca, Lúa encárgase de todo.

- Mami encántanme as tetitas! Non as gardes nunca!

- Non cariño

- Mami, nunca eh?

- Non, meu amor. Nunca. Duuuurme

- Mami, un pouquiño máis, só un pouquiño máis

- Si cariño, un pouquiño máis

Luns 10 da mañá. Lúa dorme e eu ao seu lado, dou grazas por estas dous tetitas.

NON PENSO GARDALAS NUNCA!

Esperanza Docampo Rodríguez