Cando a os 44 anos dixéronme que estaba preñada, e, pouco a pouco foime medrando a barriga despois de case 19 anos, non me decatei do que todo isto significaba.
Despois de nove meses, con moitos ardores e un pouquiño mais coidada que cando os teus irmáns, chegou o día de coñecerte persoalmente Lucas, foi o 10 de febreiro. O noso xoguete chegou nun quirófano verde, cheo de esperanza, e te fixeches de rogar para a túa nai, que foi a ultima en te ver, tras nove horas pos-cesárea.
No mesmo intre que te vin “miñoquiña”, te encaixaches na miña teta dereita chorando a rabiar, mais ao momento colliches a mamila e comezaches a tirar. Case nin me diste tempo a verte e comprobar se viñas “enteiriño”, só puiden deleitarme este intre no teu lado dereito.Eras tan feitiño!! Peladiño, con todos os dedos das mans e dos pes, e esas perniñas larguiruchas, todo pelexo. Con unha cara moi feitiña non te parecías a ninguén, aínda que a túa avoa dicía que eras igual que o seu fillo e seguro que alguén tamén diría que eras cuspidiño a mamá. Mais que non che mintan meu fillo, ti eras único e irrepetible. Tiñas moito xenio e empurrabas contra a teta, tiña medo de que te fixeses unha marca na túa branquiña cabeza. Os teus irmáns tamén tomaron teta mais eu xa non lembraba o marabilloso que era ver esa mirada de amor, ese abrazo de complicidade e esa relación dende entón tan intensa.
Tamén naciches co teu tempo e esa mesma noite estabas en Facebook saudando a todos e namorándoos na rede. Esa noite durmiches cos teus pais e dende ese dia non volvemos a saber o que é durmir de corrido.
Teu pai participou dende o primeiro dia na túa alimentación así como os teus irmáns e temos unhas fotos moi tenras de momentos que quedaron nas nosas retinas para sempre. Ás veces tamén os collías a eles para ver se tiñan comida. Eras tan impaciente que ata lles quitaches os pelos do peito ao teu pai e ao teu avó e tiveron que rasuralos.
Sempre vés con nós a tódolos sitios: a compra, a piscina, de viaxe, a festa… e aínda así estásenos a pasar o tempo de camiño, xa tes seis meses e parece que foi onte cando naciches, pero non lembramos a vida sen ti.
Agora que pouco a pouco vaste despedindo da teta segue sendo especial cada chupada, e aínda que intento gravar cada xesto, cada intre… sei que me esquecerei de moitos detalles, de sorrisos, de miradas, mais nunca poderei esquecer a suavidade da túa pel ao carón da miña, facéndome esquecer cada engurra cos teus aloumiños.
Un bico da túa nai.
Pilar Martínez Riveiro
No hay comentarios:
Publicar un comentario